Некои митови никогаш не умираат. Идејата да се прават 10.000 чекори дневно е еден од нив. Она што започна како привлечен маркетинг слоган, стана мантра за секој што промовира физичка активност. Но, целта од 10.000 чекори е произволна и ја игнорира основната вистина на медицината за животниот стил: кога станува збор за физичка активност, сè е подобро од ништо.
Сè започна во 1965 година кога јапонска компанија почна да продава нов гаџет кој го нарекоа manpo-kei (мерач од десет илјади чекори). Тие го споија лансирањето на производот со рекламна кампања „Ајде да одиме 10.000 чекори дневно!“ — во обид да се поттикне физичката активност. Прагот секогаш беше до некаде произволен, но идејата за 10.000 чекори се зацементира во јавност од тој момент наваму.
Да бидеме фер, нема ништо лошо во правењето 10.000 чекори дневно и тоа грубо корелира со генерално препорачаната физичка активност. Повеќето луѓе ќе направат некаде помеѓу 5000 и 7500 чекори дневно, дури и ако водат главно пасивен живот. Ако додадете 30 минути пешачење во вашата дневна рутина, тоа ќе ви донесе дополнителни 3000 – 4000 чекори и ќе ве приближи до тој праг од 10.000 чекори. Поставувањето 10.000 чекори е потенцијално одлична цел за луѓето кои се стремат да постигнат идеалнo ниво на физичка активност.
Но, одењето помалку чекори сепак има корист. Студијата во JAMA следеше група од 2.110 возрасни кои беа дел од студијата CARDIA и откри дека оние со повеќе чекори дневно имале пониски стапки на смртност, но, интересно е тоа што оние кои во просек правеле 7.000 – 10.000 чекори дневно го правеле исто толку добро и оние кои оделе повеќе од 10.000 чекори, што сугерира дека долниот праг веројатно е точката на флексија.
Други истражувања покажаа дека подобрувањето на бројот на чекори е веројатно поважно од постигнувањето на кој било специфичен праг. Во една канадска студија, пациентите со дијабетес беа рандомизирани на вообичаена нега или на вежбање. Групата за интервенција го подобри нивниот дневен број на чекори од околу 5.000 чекори дневно на околу 6.200 чекори дневно. Иако зголемувањето беше помало отколку што се надеваа истражувачите, сепак резултираше со подобрувања во контролата на шеќерот во крвта. Во друга студија, 24 – неделната програма за одење го намали крвниот притисок за 11 поени кај жените во постменопауза. Слично на тоа, мала јапонска студија покажа дека запишувањето на жени во постменопауза во неделна програма за вежбање помогнало да се подобри нивниот липиден профил, иако тие само го зголемиле дневниот број чекори од 6.800 на 8.500 чекори дневно.
Реалноста е дека одењето 10.000 чекори дневно е цел за пофалба и речиси сигурно е корисно. Но, дури и пониските нивоа на физичка активност имаат придобивки. Трикот не е толку многу да се стремите кон некој теоретски идеал, туку да се подобри вашата моментална основна линија. Поттикнувањето на пациентите да стекнат навика за дневна прошетка (било да е тоа наутро, за време на ручек или навечер) ќе даде дополнителна корист без оглед на нивниот дневен број на чекори. Поентата е дека кога станува збор за физичка активност, се чини дека најголемата придобивка е кога од неправење ништо преминуваме во правење нешто.
