Проучувањето на оптимизмот порасна во последните децении со појавата на позитивна психологија.

Во написот со наслов „Позитивна психологија: вовед“ од Селигман и Циксзентмихали (2000), авторите тврдат дека традиционалната психологија како област главно се занимавала со психологијата фокусирана на проблеми, фокусирајќи се на прашањата на психолошко оштетување, поправка и лекување. Во меѓувреме, атрибутите на позитивните психолошки феномени како што се надеж, креативност, мудрост, храброст, духовност и истрајност беа оставени настрана.

Авторите успеаја да го свртат вниманието на индивидуалните карактеристики како противтежа на негативните аспекти на психолошката потрага. Оттогаш, студиите за позитивна психологија се обидуваат да ги истражат субјективните искуства од минатото, сегашноста и иднината:

Минатото – благосостојба и задоволство
Сегашност – секојдневие и среќа
Иднина – надеж и оптимизам

Во поново време, истражувањето се стреми кон концептот на „позитивно здравје“, во кој концепт се содржат елементи на позитивни психолошки средства како што се позитивни емоции, задоволство од животот, оптимизам, животна цел и социјална поддршка. Овие позитивни психолошки состојби и особини се поврзани со подобро ментално и физичко здравје.